Սամվել ՍԵՎԱԴԱ. Վիկտոր Համազասպովիչի ցախավելները

Էս 75-ամյա երիտասարդին մի օր առավոտյան տեսա բուսաբանական այգում, ուր գնացել էինք ընկերներիս հետ «արագ քայլքով» զբոսնելու:
Խելոք նստած էր ծառի տակ: Արտակարգ նման էր անմահ ու աննման ակադեմիկոսին` Վիկտոր Համբարձումյանին, ում բախտ եմ ունեցել կյանքում մի քանի անգամ տեսնել, հադիպել, լսել նրա զարմանալի խոսքը:
- Բարի լույս, Վիկտոր Համազասպովիչ,-ասացի:
Մարդուկը, հսկայական գլուխը նեղ ուսերի վրա տմբտմբացնելով, շատ հանգիստ ասաց.
- Բարի լուս, ախպե՛ր: Շնորհակալ եմ պատվի համար: Վիկտոր Համբարձումյանի զեմլյակն եմ, բասարգեչարցի: Ինքն էլ էր նմանացնում ինձ իրեն:
Զարմացա, թե որտեղից պիտի իմանար մեծ ակադեմիկոսը այգու հավաքարարին:
- Քանի որ Բուսաբանական այգին պատկանում էր Գիտությունների ակադեմիային,-ասաց,- Վիկտոր Համարձումյանը տարեկան մի քանի անգամ գալիս էր այգի ու անպայման մոտենում, զրուցում էր ինձ հետ, հարցնում էր հալուքեֆս, ընտանիքիս վիճակը: Աշխատանքիցս էլ շատ գոհ էր , հատուկ թոշակ էր նշանակել ինձ համար... Է՜հ... Ափսոս, ժամանակները փոխվեցին, հիմա ո՞վ է հարցնում՝ ոնց ես, ոնց չես.. Պառավս էլ հիվանդ է, սկի դեղ չենք կարում առնենք...
Արդեն մի քանի տարի, Բուսաբանական այգի գնալիս, ցախավել էի պատվիրում ծերուկին` արվեստանոցիս շենքի բակը մաքրելու համար, որ կարողանամ մի քանի հազար դրամով օգտակար լինել նրան:
Վերջերս ահագին ժամանակ չէի տեսնում հետաքրքիր ու մարդամոտ ծերուկին: Հարցրի` ասացին էլ չկա...
«Վիկտոր Համազասպովիչից» մի քանի հնամաշ ցախավելներ են մնացել հիշատակ...

Մեկնաբանություններ